martes, 19 de diciembre de 2006

Lembra

Cuatro largos años hace ya de la catástrofe, y tres años no menos largos llevo viendo este texto en mi cuarto, es prácticamente lo primero que veo nada más abrir los ojos por las mañanas, y allí permanece, impasible a lo largo de los días, aún de vez en cuando leo alguna línea, pienso en todo lo que pasó, y como dice el título “lembro”, “lembro e non esquezo” que el Prestige sigue hundido con los tanques sin vaciar, y que en cualquier momento la pesadilla puede volver a hacerse realidad.

03/12/1992 - Mar Egeo
13/11/2002 - Prestige

Galego.

Ás 15:15 do 13 de novembro de 2002 o petroleiro "Prestige", que navegaba fronte ás costas de Galiza, lanzaba un S.O.S. alertando das súas grandes dificultades. Á deriva durante seis días, acabou por afundir orixinando unha catástrofe ecolóxica e social sen precedentes na nosa historia.

"E tal día fixo un ano". Adóitase dicir así para encomendar ao esquecemento os acontecementos aos que lles damos unha importancia desmesurada. Imaxino que ao longo destes trescentos sesenta e cinco días os políticos involucrados no desastre do Prestige repetiron tal dito coa esperanza de acadar para a súa responsabilidade un agocho seguro.

E esta semana cúmprese o primeiro cabodano deste suceso, un dos máis tráxicos da nosa historia, que eles fixeron dar en inesquecible coa súa incompetencia e coa súa soberbia. Mal sería para nós se fose cumprido o desexo que o seu negro corazón agacha de non sabermos tirar aprendizaxe e experiencia deste asunto. Agora sabemos que non temos "estadiño", que a súa autonomía e o seu estatuto son un xeito máis de nos ter sometidos e de anular a nosa capacidade de decisión e de reacción: ninguén faga nada que isto lévase desde Madrid, parece ser que dixo alguén con moito mando. Que marchen a cazar, insistiu. E os de aquí (que son os mesmos que os de aló) foron obedientes a corcear, como diría Fole, que paga "elcortinglés".

Pero tamén aprendimos que non temos estado. Que aquel ao que pertencemos por imperativo legal tampouco valía para nada que non fose andar co barco de enriba para embaixo ciscando merda coma quen caga nun ventilador. Mentres uns cazaban e os outros ollaban para outro sitio asubiando ao aire.

Daquela soubemos de vez que o noso só terá saída se somos quen de coller o futuro nas nosas mans. Que é coas nosas mans espidas co único instrumento que contamos para sermos alguén. Que nada podemos agardar duns políticos mentireiros e falsarios que nin se atrevían a vir, porque ademais son covardes e estúpidos. E comprobamos con tristeza pero con orgullo como soaban máis de duascentas mil voces a coro no Obradoiro; como se unían as mans dos nenos e nenas galegos para encadear esta traxedia cun futuro máis esperanzador... Como medraba a indignación mentres se descubría a indignidade que os cobre e cubrirá. Como as fiestras e balcóns se enchían de berros en branco e negro, mentres o seu corazón remoía odio e rancor ao contemplar que non aparecía por ningún lado a resignación e a submisión con que eles contaban.

E así aprendizaxe tras aprendizaxe fomos construído unha experiencia nova, que é tanto coma dicir ter un novo coñecemento da realidade que nos achegue un pouco a nos facermos donos do noso futuro. A dicirlles que non podemos confiar en ninguén máis que en nós mesmos, porque nos demostraron que nos desprezan tanto que son capaces, como demostraron, de nos insultar e blasfemar impunemente. Dicirlles que sabemos que eles no fondo saben como de grande foi e é o noso sufrimento, pero ignoran qué grande é agora o nos coñecemento. Fixéronnos un gran dano, pero outorgáronnos podermos albiscar o camiño da sabedoría: os sabios son libres.

Tamén nos deixaron un rosario de tristes palabras: "hilillos de plastilina", "fuel que se convertirá en adoquín", "solo sabemos que no sabemos"... E outras perolas das que só quero destacar unha máis: "perros que ladran por las esquinas", porque na Costa da Morte dise que os cans que ladran nas vésperas do Nadal fano para dar o aviso de que chegan os esbirros de Herodes para degolar aos inocentes. Haberá quen me diga que non albisca tales aprendizaxes na realidade de hoxe, pero quero dicirlle a quen así o pense, que as mudanzas que se obran nos corazóns tardan en se manifestar na sociedade. Por iso me atrevo agora a dicir que hai un ano que comezou para moitísimos galegos un tempo novo e, coa súa forza, xa NUNCA MÁIS será nada coma antes.
Xabier P. Docampo Novembro 2003

Castellano

A las 15:15 del 13 de noviembre de 2002 el petrolero "Prestige", que navegaba frente a las costas de Galicia, lanzaba un S.O.S. alertando de sus grandes dificultades. A la deriva durante seis días, acabó por hundirse originando una catástrofe ecológica y social sin precedentes en nuestra historia.

"Y tal día hizo un año". Se acostumbra a decir así para encomendar al olvido los acontecimientos a los que les damos una importancia desmesurada. Imagino que a lo largo de estos trescientos sesenta y cinco días los políticos involucrados en el desastre del Prestige repitieron tal dicho con la esperanza de obtener para su responsabilidad un escondite seguro.

Y esta semana se cumple el primer aniversario de este suceso, uno de los más trágicos de nuestra historia, que ellos convirtieron en inolvidable con su incompetencia y su soberbia. Malo sería para nosotros si se cumpliese el deseo que su negro corazón oculta de no saber sacar aprendizaje alguno de este asunto.Ahora sabemos que no tenemos "estadito", que su autonomía y su estatuto son una forma más de tenernos sometidos y de anular nuestra capacidad de decisión y de reacción: que nadie haga nada que esto se lleva desde Madrid, parece ser que dijo alguien con mucho mando. Que marchen a cazar, insistió. Y los de aquí (que son los mismos que los de allá) fueron obedientes a "corcear", como diría Ánxel Fole, que paga "elcorteinglés".

Pero también aprendimos que no tenemos estado. Que aquel al que pertenecemos por imperativo legal tampoco valía para nada que no fuese andar con el barco de arriba para abajo soltando mierda como quien caga en un ventilador. Mientras tanto unos cazaban y los otros miraban para otro lado silbando al aire.

En aquel momento supimos de una vez que lo nuestro sólo tendrá salida si somos capaces de atrapar el futuro en nuestras manos. Que es con nuestras manos desnudas con el único instrumento que contamos para ser alguien. Que nada podemos esperar de unos políticos mentirosos y falsarios que ni se atrevían a venir, porque además son cobardes y estúpidos.Y comprobamos con tristeza pero con orgullo como sonaban más de doscientas mil voces a coro en el Obradoiro; como se unían las manos de niños y niñas gallegos para encadenar esta tragedia con un futuro más esperanzador... Como crecía la indignación mientras se descubría la indignidad que los cubre y los cubrirá. Como las ventanas y balcones se llenaban de gritos en blanco y negro, mientras su corazón rumiaba odio y rencor al contemplar que no aparecía por ningún lado la resignación y la sumisión con la que ellos contaban

Y así aprendizaje tras aprendizaje fuimos construyendo una experiencia nueva, que es tanto como decir tener un nuevo conocimiento de la realidad que nos acerque un poco a hacernos dueños de nuestro futuro. A decirles que no podemos confiar en nadie más que en nosotros mismos, porque nos demostraron que nos desprecian tanto que son capaces, como de hecho hicieron, de insultarnos y blasfemar impunemente. Decirles que sabemos que ellos en el fondo saben cómo fue de grande nuestro sufrimiento, pero ignoran qué grande es ahora nuestro conocimiento. Nos hicieron un gran daño, pero nos otorgaron el poder de vislumbrar el camino de la sabiduría: los sabios son libres.

También nos dejaron un rosario de tristes palabras: "hilillos de plastilina", "fuel que se convertirá en adoquín", "sólo sabemos que no sabemos"... Y otras perlas de las que sólo quiero destacar una más: "perros que ladran por las esquinas", porque en la Costa da Morte se dice que los perros que ladran en vísperas de la Navidad lo hacen para dar el aviso de que llegan los esbirros de Herodes para degollar a los inocentes.Habrá quien me diga que no aprecia tales aprendizajes en la realidad de hoy, pero quiero decirle a quien así lo piense, que los cambios que se obran en los corazones tardan en manifestarse en la sociedad. Por eso me atrevo a decir que hace un año que comenzó para muchísimos gallegos un tiempo nuevo y, con su fuerza, ya NUNCA MÁS será nada como antes.
Xabier P. Docampo Noviembre 2003

No hay comentarios: